Sound of Silence
Blijf op de hoogte en volg sarahentom
10 April 2014 | Nieuw Zeeland, Manapouri
Om 12 u ’s middags schepen we in aan Lake Manapouri voor de eerste etappe van onze overnight cruise op de Doubtful Sound. We varen dit prachtige meer over in een gezwind tempo. Onderweg ervaren we voor het eerst een zogenoemde cultuurkloof tussen de Noordelijke en Zuidelijke halfrondenaars, of toch volgens een knorrige oude Kiwi (of ook wel ouwe zak). Hij was blijkbaar de boot op gespurt zo gauw als dat kon en had zijn rugzak parmantig voor twee comfortabele zeteltjes in de binnenruimte gegooid en was dan op het buitendek gaan staan. Twee jonge mensen, later blijken dit vriendelijke Nederlanders te zijn, gaan nietsvermoedend op de zetel zitten, die vrij lijkt. Maar dat is zonder Boze Bompa gerekend, die 5 minuten later komt aangespurt en zich zéér luidruchtig afvraagt waarom dit jong geweld wel denkt op zijn zetel plaats te nemen. Zijn rugzak staat er immers voor... De Nederlanders reageren een beetje verbaasd op de onbeleefdheid en blijven nog een aantal seconden zitten. Boze bompa jaagt ze echter weg. Daarna zet hij zich comfortabel neer in zijn zetel. Hij kijkt even hoofdschuddend naar de, eveneens oude, mensen achter hem. Dan zegt hij iets over de verschillen tussen mensen uit het Noordelijk halfrond die mensen uit het Zuidelijk halfrond niet begrijpen en nog wat zever erachteraan. We smeden al volop plannen om de Boze Bompa op de verdere trip het leven subtiel zuur te maken. Daar krijgen we echter de kans niet toe, want bij aankomst van de boot blijkt dat we met twee groepen het meer zijn overgestoken: één groep vertrekt op overnachting op de Doubtful Sound en een andere groep gaat die dag de power central bezoeken op Lake Manapouri. Boze Bompa gaat naar de power centrale, dus daar zijn we al mooi vanaf!
Twee bussen voeren de mensen die de cruise op de Sound gaan doen naar het vertrekpunt van The Fiordland Navigator, een mooi blauw schip. We rijden door regenwoud langs een prachtige onverharde weg over een heuse bergpas en passeren onderweg mooie watervallen en prachtige uitkijkpunten op de Sound. Na een rit van 30 minuten komen we eindelijk aan bij de Doubtful Sound die er van hieruit al zo mooi uit ziet. We schepen in en krijgen in de eetruimte, die gezellig is ingericht met zeteltjes en schattige tafeltjes en lampjes, een safety briefing en krijgen dan onze kamer toebedeeld. De kamers zijn mini, maar heel proper en super schattig met een eigen badkamertje. Het personeel waarschuwt ons te douchen met de badkamerdeur toe, want de stoom van de douche doet de rookmelder afgaan en wanneer die afgaat, zullen ze de deur inbeuken met een brandblusser in de ene en een fototoestel in de andere hand. Haha! Die Kiwi’s toch... We vertrekken al snel voor een vaart over één van de meest afgelegen (geen ontvangst op iphone, maar dat is in Kiwi-land geen uitzondering) en mooiste fjorden in het Fiordland National Park. Onderweg komen we pinguïns tegen, die naast de boot zwemmen en later zien we dolfijnen. Naast een enkele andere boot, zie je hier niemand anders, alleen ontroerend mooie natuur. De Doubtful Sound is één van de fjorden die hier destijds gevormd werd door een gigantische gletsjer die U-vormige valleien heeft gevormd tussen de granieten rotsen. Na het smelten van het ijs, werd de hele Sound opgevuld met zeewater uit de Tasman Sea. Er zijn 3 ingangen van de zee naar de Sound. Een sound is het Engelse woord voor ons woord fjord. Fjorden zijn valleien, uitgehold door gletsjers, die zich later, na het smelten van het ijs, opvullen met zeewater. Volgens een oude Maori-legende werden deze rotsen en fjorden uitgehouwen door één van hun goden. De andere goden kwamen kijken naar zijn werk en vonden het ‘a wonderful mean ass fiord!’. De godin van de bossen bedekte daarop de fjord met regenwoud en de godin van de zee vulde ze op met water. Het was een prachtig plaatje. De godin van de dood vreesde echter dat de fjord zo mooi was, dat mensen er onmiddellijk zouden willen wonen en de natuur verknoeien. Daarom sprak ze een vloek uit over de fjord. Een zwerm van zandvliegen trok over de fjorden heen. Deze vervelende, stekende insecten zouden er voor eeuwig voor zorgen dat de mens de Doubtful Sound graag zou bezoeken, maar er nooit zou willen blijven wonen. Tot vandaag de dag is de fjord zo afgelegen dat je er amper geraakt, laat staan dat er mensen wonen. Dat maakt de natuur zo prachtig ongerept. De krachtige en steenharde (letterlijke) granieten rotsen rijzen dramatisch uit het water op en vormen bijna rechte muren naar boven. Door het kletsnatte klimaat, op sommige plaatsen regent het daar 12 meter (!!) per jaar, zijn de rotsen bedekt met mossen. Deze mossen vormen dan weer een goede voedingsbodem voor planten en bomen die op deze steile rotsen groeien. De wortels van de bomen kunnen niet in de rotsen dringen, waardoor de wortels van de bomen zich in elkaar verstrengelen. Bij zeer felle regenval, komt het voor dat de mossen weggespoeld worden, waardoor alles naar beneden komt. Doordat de wortels immers in elkaar verstrengeld zijn, komt de hele boel los en vormen zich echte lawines van bomen, de ‘travalanches’. Her en der zie je een aantal kale plekken op de rotsen, die op sommige plaatsen al terug bezet zijn met mossen. Het duurt echter 70 tot 100 jaar om het bos terug zo dicht begroeid te krijgen. Vanuit de boot op het water lijken de rotsen niet heel erg hoog, maar de natuurgids Josh vertelt ons dat schijn bedriegt, sommige rotsen zijn meer dan 1000 meter hoog. Ze rijzen vanop zeeniveau bijna loodrecht op naar de hemel. Prachtig, mooi, ontroerend, geweldig, ... eigenlijk kan je de natuur hier met geen woorden beschrijven, je krijgt er vaak spontaan de tranen van in de ogen.
Na even krijgen we al heerlijke blueberry muffins voorgeschoteld en daarna is het tijd voor de namiddagactiviteit. We nemen plaats in een bootje met Josh de natuurgids en varen naar de oevers, waar hij wat uitleg geeft over de bomen (vroeger werden de lederachtige bladeren van een bepaalde boom gebruikt als postkaart, maar sinds deze de nieuwe sorteermachines verstoppen, mogen deze niet meer gebruikt worden) en grappige loopvogels hier in Nieuw Zeeland. Terug op de boot zetten we nu koers richting de woeste Tasman Sea. Nu... vandaag is ze rustiger dan de natuurgids ze ooit heeft gezien, een zachte deining is te zien onder de zon die nu bijna kopje onder zal duiken in de zee. We houden nog even halt bij de kleine eilandjes die als poortwachters fungeren voor de wilde zee. Daar zien we een hele troep Fur Seals, zeehonden zitten. De kleintjes hoppen vrolijk over de rotsen heen en de moeders (vaders komen hier pas opdagen in paringtijd, wat één moeder lijden kan!) vertrekken op zoektocht naar eten. Fur Seals zijn nachtelijke jagers. Het is een drukte van jewelste, hier en daar springen de zeehonden uit het water. Heel leuk en mooi om zien! Na een aantal minuten schouwspel, varen we nu echt verder naar de zee om de zon te zien zakken in de zee. De schipper vaart verder dan hij ooit deed op de zee en laat ons bij dit mooie weer genieten van de fantastische zonsondergang. Daarna keren we terug naar de veilige en rustige Sound, het water is zo rustig dat het net een spiegel is. We krijgen een heerlijk buffet voorgeschoteld als avondmaal. We eten ons over-, overvol! Na het avondmaal geeft Josh, de natuurgids, een presentatie over het ontstaan en de natuur van Doubtful Sound. Bij wijlen is hij zo grappig dat je de slappe lach zou krijgen, of Sarah dan toch. Deze Sound werd oorspronkelijk ontdekt door de Engelsman Captain Cook, die de wereld rond zeilde met zijn boot The Explorer. Hij zag de ingang van de Sound, maar durfde er niet inzeilen, omdat hij dacht dat er te weinig wind zou zijn om zijn boot terug te voeren naar zee. Vandaar de naam Doubtful Sound. Hij maakte destijds wel de eerste kaart van Nieuw Zeeland, die zeer precies was. Tien jaar na Cook kwamen de Spanjaarden ook eens een kijkje nemen. Niet zozeer om de Sound te exploreren, maar wel om het metrische systeem dat men destijds wou introduceren te testen. In Frankrijk had men immers bedacht om in het vervolg voor afstanden te gaan werken met de meter. Die meter kon je bepalen door een gewichtje aan een koord te hangen en dat te laten pendelen. Wanneer de pendel er exact één seconde over deed om over en weer te zwieren, was de afstand van jouw vinger, die het koordje vasthoudt, tot het gewichtje één meter. Allemaal goed en wel, maar enkele slimmeriken zeiden dat dit enkel overal ter wereld zo is, als je veronderstelt dat de zwaartekracht overal gelijk is en deze is verschillend op het Noordelijk en Zuidelijk halfrond. Dat moesten ze dan toch gaan onderzoeken. Dus zonden de slimmeriken de Spanjaarden helemaal naar Doubtful Sound om op het zuidelijk halfrond ook eens te gaan zwieren met hun koord, om te kijken of de meter daar wel even lang was. Zij zeilden via Zuid Amerika naar Nieuw Zeeland en brachten een schamele namiddag door op de Sound. Zij geraakten er binnen door kleine roeibootjes te gebruiken. Eenmaal terug in het noorden enkele jaren later, bleek de reis voor niets geweest, want men ging voor de meter te bepalen een heel ander systeem gebruiken, hetgene dat we nu kennen. Een zoveelste kleine deeltje van de afstand tussen de noordpool en de evenaar zou nu de meter zijn (of toch zoiets, we hebben het door het lachen maar amper verstaan).
Een tweede deel van de presentatie ging over wildlife in de Doubtful Sounds. Oorspronkelijk leefden er geen zoogdieren, enkel vogels, in de fjorden. Veel van deze vogels konden niet vliegen, zoals de bekende Kiwi, en maakten hun nesten in de grond. Wanneer de kolonisten hun intrek namen in Nieuw Zeeland vonden ze het wel mooi geweest met al die saaie vogels. In die tijd, rond het begin van de 20ste eeuw, was pels zeer in trek en was jagen een gegeerde sport voor de rijken. Wat deden ze dan maar? Ze zetten in het regenwoud de zeer gekende en inmiddels beruchte possum of buidelrat uit. Dit diertje heeft immers een mooi vachtje. In een mum van tijd konden ze pelsverkopers de enorme uitbreiding van het aantal possums niet meer volgen en ze overspoelden Nieuw Zeeland. Daarbij kwam dan nog dat ze hele regenwouden afvreten en alle vogels erbij. Zoals gezegd, kunnen veel vogels niet vliegen, en de possums plunderen hun nesten. Daardoor zijn er nu al veel vogels uitgestorven. Wanneer men dit door had, opende men de jacht op deze beesten voor het behoud van de natuur. Men begon ze te vangen, af te schieten, dood te rijden, ... Hun populatie is nu drastisch gezakt, maar ze staan nog steeds aangegeven als ‘pestdier’ en de Kiwi’s doen hun uiterste best om ze volledig uit te roeien. Een aantal kleine eilandjes in de fjorden zijn volledig possumvrij, en er zijn projecten die bedreigde vogels hier uitzetten om de populatie ervan terug te doen uitbreiden.
Voor de pels zette men destijds ook konijnen uit in de wouden. Deze schattigerds zijn eigenlijk vooral gekend om hun kweekvermogen en zij lusten ook graag eens een groen blaadje, dus binnen de kortste keren wilden ze ook van deze dieren vanaf. Ogenschijnlijk zonder nadenken, zette men dan maar wezels of fretten uit. Maar in plaats van de konijnen opvreten, kweekten deze ook alleen maar en leefden ze ook van de eieren van de reeds bedreigde vogelsoorten. Geen succes dus... De gids vertelt dit alles ook op zo’n grappige toon, dat de tranen al over Sarahs wangen biggelen.
Om hun gegeerde sport van het jagen te kunnen uitoefenen in hun nieuwe thuis, introduceerden de kolonisten het hert in het regenwoud. Zoals jullie allemaal wel weten, knabbelen deze al eens graag aan de blaadjes. Dus binnen de kortste keren wordt de oorlog ook aan deze (on)schuldige wezens verklaard. Uiteraard proberen ze dit eerst door ze in massa’s neer te knallen. Na een tijdje vinden ze het ook maar zonde om de karkassen te laten rotten in het bos, en brengen ze deze dan maar met helikopters over naar het vaste land. Op die manier hadden ze er nog smaak van ook! Nog een beetje later had men zin om dearfarms te beginnen, dus wilde men de herten levend overbrengen vanuit de fjorden naar het zuideiland. Hoe moest men daar aan beginnen, gezien de grote afstand naar het afgelegen gebied? Inderdaad: door buldogging, dé techniek bij uitstek hiervoor! De vorige possum- en konijnenplannen waren op z’n minst dwaas te noemen, maar deze techniek zet werkelijk alle gekheid op een stokje! Men vloog met helikopters vlak boven de bomentoppen om zo de herten op te jagen. Wanneer men een hert zag, vloog men er zo dicht mogelijk bij en sprong er iemand vanuit de helikopter op het hert om het zo te vangen. Nee... dit is geen grap... Na een tijdje werd ook dit plan weer afgevoerd omwille van te veel gebroken botten bij zowel mens als dier. Men vond dan maar een netpistool uit, dat een net uitschiet over het hert. Aan vier poten werden de sukkels dan onder heli’s gebonden en zo overgevlogen naar het zuideiland. Zot zijn doet enkel het dier zeer in dit geval... Na een halfuurtje lachen, gieren, brullen en interessante verhalen over de fjorden, kwam het varkentje met de lange snuit en was het verhaaltje uit.
Na een heerlijke nacht in een lekker warm bed en in een heerlijke stilte, moeten we al vroeg op voor het ontbijt. We varen nog even verder terug landinwaarts tussen de prachtige fjorden. Wanneer we met het schip niet meer verder kunnen, legt de kapitein het schip volledig stil. De natuurgids vraagt iedereen om een aantal minuten muisstil te zijn en te genieten van de prachtige omgeving en stilte. Geen rondgeloop, geen geklik van fototoestellen, geen gebabbel, gewoon absolute stilte. Dit is genieten... Het enige dat we horen is het geklater van de kleine watervalletjes en het gekwetter van de (overlevende) vogels in het regenwoud. Na een aantal minuten horen we een deur dichtklappen beneden en iemand de trap op schuifelen en heel luid: “Oh, it’s so quiet here!” schetteren: het zijn de Freddy en Draculi!
In een laatste alinea van dit Doubtful Sound verhaal willen we jullie zeker het verhaal van onze dierbare vrienden Freddy en Draculi niet onthouden... Freddy (noemen we zo omdat hij 1) er zo uit ziet en 2) omwille van het prachtige minutieus geverfde haar met kastanjebruine kruin en een witte kuif van deze krasse Australische 80-er met karookesbroek) en Draculi (Dracu- van Dracula, omdat ze twee gemene hoektandjes heeft die net boven haar onderlip uitsteken en –Li omwille van de Koreaanse afkomst van deze ook al prille 80-er, ook met karookesbroek). Bij het vertrek van de eerste overzetboot aan Lake Manapouri vallen deze mensen ons al op. Ze schuifelen onzeker de boot op en Draculi zal een aantal keren bijna van de trap vallen tijdens de reis. Freddy is een Australiër en is een, naar wij vermoeden, oorlogsveteraan die Draculi destijds uit Zuid-Korea meegenomen (hij zal het gered noemen) heeft. Tijdens de reis zullen deze mensen iedereen opvallen, niet enkel door hun ravissante uiterlijk, maar vooral door hun absolute en allesoverheersende bewustzijn dat zij het middelpunt van de wereld zijn. Ze doen dit zelfs niet uit arrogantie, gewoon omdat zij niet beter weten. Daardoor zijn ze zo hilarisch, dat het hele schip met hen moet lachen. Een aantal voorbeelden om dit te schetsen. Tijdens de avondpresentatie van de natuurgids, is Freddy gezien zijn vergevorderde leeftijd al erg moe na deze lange dag. Hij geeuwt dan maar zeer luidruchtig zonder zijn hand voor de mond. Het is zo overduidelijk, dat je zou denken dat het voor te lachen is. De gids zegt: “I’m sorry to have woken you up” en iedereen schiet in de lach. Freddy en Draculi kijken verbaasd om zich heen, zich van geen kwaad bewust. Freddy vraagt zelf nog aan zijn eega waar iedereen mee aan het lachen is.
De volgende morgen zitten de vriendelijke Nederlanders naast ons aan de ontbijttafel. Opeens zegt de schipper dat er dolfijnen te zien zijn vlak voor het schip, we gaan dus even naar buiten om te kijken. We komen daarna terug binnen en Freddy en Draculi zijn ondertussen ook uit hun kist gekropen en komen ontbijten. Zij kiezen de plaats van de Nederlanders uit om te gaan zitten. Ze schuiven alle (nog volle) borden opzij en nemen aldaar plaats. We komen terug binnen en de Nederlanders verontschuldigen zich en zeggen dat zij daar eigenlijk zaten. Zij krijgen een heel vriendelijke en beleefde knik en krijgen hun borden toegeschoven. Zij moeten dus maar ergens anders plaatsnemen. Nogmaals, dit lijkt niet uit arrogantie, zij weten gewoon niet beter. De evenaar loopt door hun gat, en niet door het gat van een ander.
Een laatste voorbeeld werd hierboven al geschetst. De natuurgids vraagt om te genieten van een heerlijke stilte en niet rond te wandelen op de boot. Wie komt er heel luidruchtig buiten? Ja hoor: Freddy en Draculi, waarop ze ook nog eens luid “Oh, it’s so quiet here!” roepen. Misschien had de Boze Bompa toch gelijk en begrijpen mensen uit het Noordelijk halfrond de mensen uit het Zuidelijk halfrond niet en ligt het aan ons? Of ligt het misschien aan cultuur en opvoeding?
Wat er ook van zij, het was een schitterende en wonderbaarlijke trip waar we met volle teugen van genoten hebben. Een zoveelste hoogtepunt na Tongario Alpine Crossing, Fox Glacier, ... Morgen hebben we een wandeling gepland in het Aoraki National Park, waar de grootste berg van Nieuw Zeeland woont: Mount Cook!
Twee bussen voeren de mensen die de cruise op de Sound gaan doen naar het vertrekpunt van The Fiordland Navigator, een mooi blauw schip. We rijden door regenwoud langs een prachtige onverharde weg over een heuse bergpas en passeren onderweg mooie watervallen en prachtige uitkijkpunten op de Sound. Na een rit van 30 minuten komen we eindelijk aan bij de Doubtful Sound die er van hieruit al zo mooi uit ziet. We schepen in en krijgen in de eetruimte, die gezellig is ingericht met zeteltjes en schattige tafeltjes en lampjes, een safety briefing en krijgen dan onze kamer toebedeeld. De kamers zijn mini, maar heel proper en super schattig met een eigen badkamertje. Het personeel waarschuwt ons te douchen met de badkamerdeur toe, want de stoom van de douche doet de rookmelder afgaan en wanneer die afgaat, zullen ze de deur inbeuken met een brandblusser in de ene en een fototoestel in de andere hand. Haha! Die Kiwi’s toch... We vertrekken al snel voor een vaart over één van de meest afgelegen (geen ontvangst op iphone, maar dat is in Kiwi-land geen uitzondering) en mooiste fjorden in het Fiordland National Park. Onderweg komen we pinguïns tegen, die naast de boot zwemmen en later zien we dolfijnen. Naast een enkele andere boot, zie je hier niemand anders, alleen ontroerend mooie natuur. De Doubtful Sound is één van de fjorden die hier destijds gevormd werd door een gigantische gletsjer die U-vormige valleien heeft gevormd tussen de granieten rotsen. Na het smelten van het ijs, werd de hele Sound opgevuld met zeewater uit de Tasman Sea. Er zijn 3 ingangen van de zee naar de Sound. Een sound is het Engelse woord voor ons woord fjord. Fjorden zijn valleien, uitgehold door gletsjers, die zich later, na het smelten van het ijs, opvullen met zeewater. Volgens een oude Maori-legende werden deze rotsen en fjorden uitgehouwen door één van hun goden. De andere goden kwamen kijken naar zijn werk en vonden het ‘a wonderful mean ass fiord!’. De godin van de bossen bedekte daarop de fjord met regenwoud en de godin van de zee vulde ze op met water. Het was een prachtig plaatje. De godin van de dood vreesde echter dat de fjord zo mooi was, dat mensen er onmiddellijk zouden willen wonen en de natuur verknoeien. Daarom sprak ze een vloek uit over de fjord. Een zwerm van zandvliegen trok over de fjorden heen. Deze vervelende, stekende insecten zouden er voor eeuwig voor zorgen dat de mens de Doubtful Sound graag zou bezoeken, maar er nooit zou willen blijven wonen. Tot vandaag de dag is de fjord zo afgelegen dat je er amper geraakt, laat staan dat er mensen wonen. Dat maakt de natuur zo prachtig ongerept. De krachtige en steenharde (letterlijke) granieten rotsen rijzen dramatisch uit het water op en vormen bijna rechte muren naar boven. Door het kletsnatte klimaat, op sommige plaatsen regent het daar 12 meter (!!) per jaar, zijn de rotsen bedekt met mossen. Deze mossen vormen dan weer een goede voedingsbodem voor planten en bomen die op deze steile rotsen groeien. De wortels van de bomen kunnen niet in de rotsen dringen, waardoor de wortels van de bomen zich in elkaar verstrengelen. Bij zeer felle regenval, komt het voor dat de mossen weggespoeld worden, waardoor alles naar beneden komt. Doordat de wortels immers in elkaar verstrengeld zijn, komt de hele boel los en vormen zich echte lawines van bomen, de ‘travalanches’. Her en der zie je een aantal kale plekken op de rotsen, die op sommige plaatsen al terug bezet zijn met mossen. Het duurt echter 70 tot 100 jaar om het bos terug zo dicht begroeid te krijgen. Vanuit de boot op het water lijken de rotsen niet heel erg hoog, maar de natuurgids Josh vertelt ons dat schijn bedriegt, sommige rotsen zijn meer dan 1000 meter hoog. Ze rijzen vanop zeeniveau bijna loodrecht op naar de hemel. Prachtig, mooi, ontroerend, geweldig, ... eigenlijk kan je de natuur hier met geen woorden beschrijven, je krijgt er vaak spontaan de tranen van in de ogen.
Na even krijgen we al heerlijke blueberry muffins voorgeschoteld en daarna is het tijd voor de namiddagactiviteit. We nemen plaats in een bootje met Josh de natuurgids en varen naar de oevers, waar hij wat uitleg geeft over de bomen (vroeger werden de lederachtige bladeren van een bepaalde boom gebruikt als postkaart, maar sinds deze de nieuwe sorteermachines verstoppen, mogen deze niet meer gebruikt worden) en grappige loopvogels hier in Nieuw Zeeland. Terug op de boot zetten we nu koers richting de woeste Tasman Sea. Nu... vandaag is ze rustiger dan de natuurgids ze ooit heeft gezien, een zachte deining is te zien onder de zon die nu bijna kopje onder zal duiken in de zee. We houden nog even halt bij de kleine eilandjes die als poortwachters fungeren voor de wilde zee. Daar zien we een hele troep Fur Seals, zeehonden zitten. De kleintjes hoppen vrolijk over de rotsen heen en de moeders (vaders komen hier pas opdagen in paringtijd, wat één moeder lijden kan!) vertrekken op zoektocht naar eten. Fur Seals zijn nachtelijke jagers. Het is een drukte van jewelste, hier en daar springen de zeehonden uit het water. Heel leuk en mooi om zien! Na een aantal minuten schouwspel, varen we nu echt verder naar de zee om de zon te zien zakken in de zee. De schipper vaart verder dan hij ooit deed op de zee en laat ons bij dit mooie weer genieten van de fantastische zonsondergang. Daarna keren we terug naar de veilige en rustige Sound, het water is zo rustig dat het net een spiegel is. We krijgen een heerlijk buffet voorgeschoteld als avondmaal. We eten ons over-, overvol! Na het avondmaal geeft Josh, de natuurgids, een presentatie over het ontstaan en de natuur van Doubtful Sound. Bij wijlen is hij zo grappig dat je de slappe lach zou krijgen, of Sarah dan toch. Deze Sound werd oorspronkelijk ontdekt door de Engelsman Captain Cook, die de wereld rond zeilde met zijn boot The Explorer. Hij zag de ingang van de Sound, maar durfde er niet inzeilen, omdat hij dacht dat er te weinig wind zou zijn om zijn boot terug te voeren naar zee. Vandaar de naam Doubtful Sound. Hij maakte destijds wel de eerste kaart van Nieuw Zeeland, die zeer precies was. Tien jaar na Cook kwamen de Spanjaarden ook eens een kijkje nemen. Niet zozeer om de Sound te exploreren, maar wel om het metrische systeem dat men destijds wou introduceren te testen. In Frankrijk had men immers bedacht om in het vervolg voor afstanden te gaan werken met de meter. Die meter kon je bepalen door een gewichtje aan een koord te hangen en dat te laten pendelen. Wanneer de pendel er exact één seconde over deed om over en weer te zwieren, was de afstand van jouw vinger, die het koordje vasthoudt, tot het gewichtje één meter. Allemaal goed en wel, maar enkele slimmeriken zeiden dat dit enkel overal ter wereld zo is, als je veronderstelt dat de zwaartekracht overal gelijk is en deze is verschillend op het Noordelijk en Zuidelijk halfrond. Dat moesten ze dan toch gaan onderzoeken. Dus zonden de slimmeriken de Spanjaarden helemaal naar Doubtful Sound om op het zuidelijk halfrond ook eens te gaan zwieren met hun koord, om te kijken of de meter daar wel even lang was. Zij zeilden via Zuid Amerika naar Nieuw Zeeland en brachten een schamele namiddag door op de Sound. Zij geraakten er binnen door kleine roeibootjes te gebruiken. Eenmaal terug in het noorden enkele jaren later, bleek de reis voor niets geweest, want men ging voor de meter te bepalen een heel ander systeem gebruiken, hetgene dat we nu kennen. Een zoveelste kleine deeltje van de afstand tussen de noordpool en de evenaar zou nu de meter zijn (of toch zoiets, we hebben het door het lachen maar amper verstaan).
Een tweede deel van de presentatie ging over wildlife in de Doubtful Sounds. Oorspronkelijk leefden er geen zoogdieren, enkel vogels, in de fjorden. Veel van deze vogels konden niet vliegen, zoals de bekende Kiwi, en maakten hun nesten in de grond. Wanneer de kolonisten hun intrek namen in Nieuw Zeeland vonden ze het wel mooi geweest met al die saaie vogels. In die tijd, rond het begin van de 20ste eeuw, was pels zeer in trek en was jagen een gegeerde sport voor de rijken. Wat deden ze dan maar? Ze zetten in het regenwoud de zeer gekende en inmiddels beruchte possum of buidelrat uit. Dit diertje heeft immers een mooi vachtje. In een mum van tijd konden ze pelsverkopers de enorme uitbreiding van het aantal possums niet meer volgen en ze overspoelden Nieuw Zeeland. Daarbij kwam dan nog dat ze hele regenwouden afvreten en alle vogels erbij. Zoals gezegd, kunnen veel vogels niet vliegen, en de possums plunderen hun nesten. Daardoor zijn er nu al veel vogels uitgestorven. Wanneer men dit door had, opende men de jacht op deze beesten voor het behoud van de natuur. Men begon ze te vangen, af te schieten, dood te rijden, ... Hun populatie is nu drastisch gezakt, maar ze staan nog steeds aangegeven als ‘pestdier’ en de Kiwi’s doen hun uiterste best om ze volledig uit te roeien. Een aantal kleine eilandjes in de fjorden zijn volledig possumvrij, en er zijn projecten die bedreigde vogels hier uitzetten om de populatie ervan terug te doen uitbreiden.
Voor de pels zette men destijds ook konijnen uit in de wouden. Deze schattigerds zijn eigenlijk vooral gekend om hun kweekvermogen en zij lusten ook graag eens een groen blaadje, dus binnen de kortste keren wilden ze ook van deze dieren vanaf. Ogenschijnlijk zonder nadenken, zette men dan maar wezels of fretten uit. Maar in plaats van de konijnen opvreten, kweekten deze ook alleen maar en leefden ze ook van de eieren van de reeds bedreigde vogelsoorten. Geen succes dus... De gids vertelt dit alles ook op zo’n grappige toon, dat de tranen al over Sarahs wangen biggelen.
Om hun gegeerde sport van het jagen te kunnen uitoefenen in hun nieuwe thuis, introduceerden de kolonisten het hert in het regenwoud. Zoals jullie allemaal wel weten, knabbelen deze al eens graag aan de blaadjes. Dus binnen de kortste keren wordt de oorlog ook aan deze (on)schuldige wezens verklaard. Uiteraard proberen ze dit eerst door ze in massa’s neer te knallen. Na een tijdje vinden ze het ook maar zonde om de karkassen te laten rotten in het bos, en brengen ze deze dan maar met helikopters over naar het vaste land. Op die manier hadden ze er nog smaak van ook! Nog een beetje later had men zin om dearfarms te beginnen, dus wilde men de herten levend overbrengen vanuit de fjorden naar het zuideiland. Hoe moest men daar aan beginnen, gezien de grote afstand naar het afgelegen gebied? Inderdaad: door buldogging, dé techniek bij uitstek hiervoor! De vorige possum- en konijnenplannen waren op z’n minst dwaas te noemen, maar deze techniek zet werkelijk alle gekheid op een stokje! Men vloog met helikopters vlak boven de bomentoppen om zo de herten op te jagen. Wanneer men een hert zag, vloog men er zo dicht mogelijk bij en sprong er iemand vanuit de helikopter op het hert om het zo te vangen. Nee... dit is geen grap... Na een tijdje werd ook dit plan weer afgevoerd omwille van te veel gebroken botten bij zowel mens als dier. Men vond dan maar een netpistool uit, dat een net uitschiet over het hert. Aan vier poten werden de sukkels dan onder heli’s gebonden en zo overgevlogen naar het zuideiland. Zot zijn doet enkel het dier zeer in dit geval... Na een halfuurtje lachen, gieren, brullen en interessante verhalen over de fjorden, kwam het varkentje met de lange snuit en was het verhaaltje uit.
Na een heerlijke nacht in een lekker warm bed en in een heerlijke stilte, moeten we al vroeg op voor het ontbijt. We varen nog even verder terug landinwaarts tussen de prachtige fjorden. Wanneer we met het schip niet meer verder kunnen, legt de kapitein het schip volledig stil. De natuurgids vraagt iedereen om een aantal minuten muisstil te zijn en te genieten van de prachtige omgeving en stilte. Geen rondgeloop, geen geklik van fototoestellen, geen gebabbel, gewoon absolute stilte. Dit is genieten... Het enige dat we horen is het geklater van de kleine watervalletjes en het gekwetter van de (overlevende) vogels in het regenwoud. Na een aantal minuten horen we een deur dichtklappen beneden en iemand de trap op schuifelen en heel luid: “Oh, it’s so quiet here!” schetteren: het zijn de Freddy en Draculi!
In een laatste alinea van dit Doubtful Sound verhaal willen we jullie zeker het verhaal van onze dierbare vrienden Freddy en Draculi niet onthouden... Freddy (noemen we zo omdat hij 1) er zo uit ziet en 2) omwille van het prachtige minutieus geverfde haar met kastanjebruine kruin en een witte kuif van deze krasse Australische 80-er met karookesbroek) en Draculi (Dracu- van Dracula, omdat ze twee gemene hoektandjes heeft die net boven haar onderlip uitsteken en –Li omwille van de Koreaanse afkomst van deze ook al prille 80-er, ook met karookesbroek). Bij het vertrek van de eerste overzetboot aan Lake Manapouri vallen deze mensen ons al op. Ze schuifelen onzeker de boot op en Draculi zal een aantal keren bijna van de trap vallen tijdens de reis. Freddy is een Australiër en is een, naar wij vermoeden, oorlogsveteraan die Draculi destijds uit Zuid-Korea meegenomen (hij zal het gered noemen) heeft. Tijdens de reis zullen deze mensen iedereen opvallen, niet enkel door hun ravissante uiterlijk, maar vooral door hun absolute en allesoverheersende bewustzijn dat zij het middelpunt van de wereld zijn. Ze doen dit zelfs niet uit arrogantie, gewoon omdat zij niet beter weten. Daardoor zijn ze zo hilarisch, dat het hele schip met hen moet lachen. Een aantal voorbeelden om dit te schetsen. Tijdens de avondpresentatie van de natuurgids, is Freddy gezien zijn vergevorderde leeftijd al erg moe na deze lange dag. Hij geeuwt dan maar zeer luidruchtig zonder zijn hand voor de mond. Het is zo overduidelijk, dat je zou denken dat het voor te lachen is. De gids zegt: “I’m sorry to have woken you up” en iedereen schiet in de lach. Freddy en Draculi kijken verbaasd om zich heen, zich van geen kwaad bewust. Freddy vraagt zelf nog aan zijn eega waar iedereen mee aan het lachen is.
De volgende morgen zitten de vriendelijke Nederlanders naast ons aan de ontbijttafel. Opeens zegt de schipper dat er dolfijnen te zien zijn vlak voor het schip, we gaan dus even naar buiten om te kijken. We komen daarna terug binnen en Freddy en Draculi zijn ondertussen ook uit hun kist gekropen en komen ontbijten. Zij kiezen de plaats van de Nederlanders uit om te gaan zitten. Ze schuiven alle (nog volle) borden opzij en nemen aldaar plaats. We komen terug binnen en de Nederlanders verontschuldigen zich en zeggen dat zij daar eigenlijk zaten. Zij krijgen een heel vriendelijke en beleefde knik en krijgen hun borden toegeschoven. Zij moeten dus maar ergens anders plaatsnemen. Nogmaals, dit lijkt niet uit arrogantie, zij weten gewoon niet beter. De evenaar loopt door hun gat, en niet door het gat van een ander.
Een laatste voorbeeld werd hierboven al geschetst. De natuurgids vraagt om te genieten van een heerlijke stilte en niet rond te wandelen op de boot. Wie komt er heel luidruchtig buiten? Ja hoor: Freddy en Draculi, waarop ze ook nog eens luid “Oh, it’s so quiet here!” roepen. Misschien had de Boze Bompa toch gelijk en begrijpen mensen uit het Noordelijk halfrond de mensen uit het Zuidelijk halfrond niet en ligt het aan ons? Of ligt het misschien aan cultuur en opvoeding?
Wat er ook van zij, het was een schitterende en wonderbaarlijke trip waar we met volle teugen van genoten hebben. Een zoveelste hoogtepunt na Tongario Alpine Crossing, Fox Glacier, ... Morgen hebben we een wandeling gepland in het Aoraki National Park, waar de grootste berg van Nieuw Zeeland woont: Mount Cook!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
