Living on the Edge

Tijdens de vlucht kruisen we de datumgrens. Dit betekent dat we 15 april 2014 tweemaal zullen meemaken!
We komen gisteren dus aan in Rarotonga. Het vliegtuig parkeert evenwijdig voor de terminal en we mogen over de tarmac het kleine gebouw binnenwandelen. Een bedrukkende maar zalige warmte overvalt ons. Na een aantal dagen 10°C en regen en wind is dit welkom! Het lange aanschuiven wordt opgeluisterd door een one man band. Een oude man in fleurige kledij met strooien hoed speelt op een ukerere (lijkt verdacht veel op een ukelele) en zingt typische eilandmuziek. We zien ook hoe de werkkrachten de bagage uit het vliegtuig laden, op de kar zetten om deze tot achter het muurtje enkele meters verder te rijden en daar de bagage weer af te laden op de loopband. We nemen onze koffers van de band en worden opgewacht door mensen die vragen waar we verblijven om ons dan op de juiste bus te zetten richting Edge Water Resort. Onze verwachtingen liggen erg hoog. We wilden na het camper verhaal de reis namelijk afsluiten met enkele dagen honeymoon in grande luxe! Groot was onze teleurstelling bij het binnengaan van onze kamer. Je kan ze misschien het best vergelijken met een backpackers hostel maar dan een goedkope. Wit licht, een airco en diesel generator, we zitten precies de hele nacht in een zware vrachtwagen, in één en een bed vol ongedierte waarvan de matras zo oud is dat de veren elk moment door de bekleding kunnen scheuren. We lachen de miserie weg en gaan op zoek naar iets om tussen de tanden te steken. Het enige nog verkrijgbare is een zakje chips. We eten het op aan de rand van de zee, het uitzicht is hier wel prachtig, en zoeken ons een plaatsje dat niet te veel pijn doet tussen de veren van de matras. Met grote honger trekken we naar het ontbijtbuffet. We kunnen kiezen tussen fruit, sapjes, cornflakes, toast met confituur, confituur met toast en toast met honing.
Wij zijn blij van de zon te kunnen genieten. We brengen dan ook de het grootste deel van de dag door onder een parasol, vastgezet aan een tafel omringd met rechte stoelen. Ligstoelen staan enkel in de volle zon en kunnen nergens in de schaduw gezet worden. Tijdens een strandwandeling vindt Tom een kokosnoot en besluit hem als een echte Robinson open te maken. Na enige tijd en wat liters zweet te hebben verloren volgt de genadeslag! De noot kraakt in twee en we kunnen genieten van verse kokosmelk en het lekkere vruchtvlees.
Aan het “resort” ligt een Italiaans restaurant. We besluiten als diner de pizza te gaan uitproberen. Het blijkt een vettig stuk deeg te worden met veel te veel kaas op en hier en daar wat beleg naargelang uw keuze. Wel leuk is dat elke tafel papieren bekleding heeft die beklad mag worden met wasco krijt, ook aanwezig op elke tafel. Het verzacht de pijn.