Kia Ora! Welcome!

Wij vertrekken altijd onvoorbereid op vakantie en ook bij onze huwelijksreis was dit niet anders... De weken voor onze honeymoon waren zo druk dat we ons niet konden bezig houden met het voorbereiden van de grote reis. Gelukkig had het reisbureau al een aantal essentiële zaken voor ons vastgelegd: vliegreis heen en terug, hotel voor eerste nacht in Auckland, camper voor 15 dagen in Nieuw-Zeeland (de Nieuw Zeelanders korten het zelf af als NZ), ferry van Noord naar Zuid eiland, vliegreis naar de Cook Islands en hotelovernachtingen aldaar. Tijdens de vliegreis van Brussel-Londen-Los Angeles-Auckland, alles samen goed voor een turbulente 24u in de lucht, waren we al snel zo moe dat we zelfs de route die het reisbureau had voorgesteld, niet konden nakijken. Wat we wel met grote ogen bekeken, was het veiligheidsfilmpje dat men liet zien in het vliegtuig. Dit was gemaakt op Aitutaki, één van de Cook Islands, waar ook wij naartoe gaan. Een handvol bikinimodellen (die, zo we achteraf van een Amerikaanse mede-toeriste vernamen, Amerikaans waren en NIET polynesisch) geeft de voornaamste veiligheidmaatregelen mee, terwijl ze met hun kont staan te schudden op een prachtig wit strand.

Aangekomen werden we door een kloeke, vriendelijke douanierster verwelkomd in Kiwi-land (de NZ’ers worden Kiwi’s genoemd. Later vernemen we dat deze naam afkomstig is van de Kiwi-lederolie waar de kolonisten hun schoenen mee insmeerden, en dus niet van de überschattige vogel, noch van het lekker stukje nationale fruitsoort). Ze vroeg ons wat we kwamen doen en waar we naartoe gingen. De woorden honeymoon (“Oh! Congratulations!”), rondtrekken (“You’ll have fun, it’s beautiful here!”) en Cook Islands (“Oh, so you’re really going to paradise!”) konden niet ontbreken. Daarna moesten we langs de bagagecontrole passeren. Dit gebeurt in elke luchthaven, maar in NZ wordt dit zeer serieus genomen. Een drugshond met schattige sloefkes passeert, iemand van de douane vraagt nogmaals op een joviale manier wat we komen doen en vraagt of we zeker geen fruit of iets dergelijks op zak hebben. Of we wandelschoenen bij hebben? Ja, uiteraard! De wandelschoenen van Tom worden zorgvuldig nagekeken op zandresten. Aangezien Sarah zelden schoenen kuist, handen deze nog vol zand. Om de fauna en flora van het geïsoleerde NZ zeker niet te schaden, worden de schoenen zeer grondig gepoetst en terug bezorgd in plastic zakken. De schoenen van Sarah zijn ‘brand new’, en mogen dus in de bagage blijven. Na een laatste X-Ray controle, worden we vrijgelaten in Auckland. Het is hier veel warmer dan verwacht, om 7.30u is het al 15°C. En... Ook hier kennen ze maandagochtendfiles!

Na een korte douche in ons eerste hotel, maken we met de reisgids in de hand een wandeling door de grootste stad van NZ. Meteen valt de enorme vriendelijkheid van de Kiwi’s op. Tom staat op de kaart te loeren en onmiddellijk komt een vriendelijke zakenman naar ons toe: “Are you lost? Can I help you?”. Tom, nog steeds met de neus in de kaart, denkt onmiddellijk dat we worden belaagd door vervelende toeristenjagers en zegt heel snel “No thanks!”. Sarah ziet dat de man het best vriendelijke bedoelt en geeft een vriendelijk, dankbaar antwoord. We passeren door het universiteitspark, door het Albert Park, met reusachtige bomen en steile hellingen, langs torenhoge buildings in het zakencentrum en wandelen naar de mooie en gezellige haven. Op de hippe en trendy North Warf van de Wynyard Quarter lunchen we met zicht op de baai in het Spaanse tapasbarretje ‘Pescado’. De oude industrie en scheepswerven werden hier voorzien van een kleurtje en leuke inrichting. Onze eerste maaltijd in NZ smaakt!
Na de lunch trekken we naar de Auckland Zoo, die kennen we van op TV! We twijfelen even over de vervoerswijze, maar kiezen dan voor het openbaar vervoer, de bus. Aan de vriendelijke buschauffeuse vragen we waar we moeten afstappen voor de Zoo,“Don’t worry folks, I’ll tell you were to get out”. We rijden door het drukke centrum, daarna langs de ietwat vreemde voorstad met de adult shops en stoppen dan uiteindelijk aan de eindhalte. Onderweg roept de buschauffeuse, iedere keer wanneer iemand uitstapt: “Thank You! Have a nice day!!”. Ongelooflijk vriendelijk! Onderweg bonkt ze met de onderkant van haar bus wel eens tegen een hoge drempel en krijgt de bus niet altijd in drive geschakeld, en Tom verdenkt haar van dronkenschap, maar vriendelijk is ze wel! Aan de eindhalte draait ze zich om, zegt dat dit de eindhalte is en begint zich al onmiddellijk te verontschuldigen, ze was ons helemaal vergeten. “But don’t worry, I will be leaving again in 5 minutes, the Zoo isn’t that far away from here”. Na een sigaretje en een kleine Sudoku, en onder luid gevloek dat de verrekte bus weer niet zou starten, vertrekken we dan eindelijk echt richting Zoo. “Thank you, have a nice day!!”.
De Zoo is verlaten, we zijn bijna de enige bezoekers. Sarah krijgt hier bezoek van het zandmannetje en sleept zich door de Zoo. Tom helpt haar bij het vinden van de dieren in de kooien, want met zand in de ogen blijkt dit geen sinecure!

Terug aangekomen in de stad, gaan we op zoek naar een restaurantje voor het avondeten. Tom leest in de reisgids over een leuk restaurant met dakterras, Café Midnight Express, allen daarheen! Aangekomen in het restaurant wijst de dienster ons een tafeltje aan het raam aan. Waar is het dakterras? De dienster zegt dat ze er nog nooit over heeft gehoord. Sarah kijkt terug in de reisigds en leest dat het dak van het restaurant is versierd met Turkse elementen en dat het restaurant daarom lijkt op een tent. Niks over een dakterras dus... is Tom ook moe? Na het overheerlijke avondeten duiken we na een fijne eerste dag al om 20u in bed. Kia Ora! Welcome in New Zealand!