Rotorua, de zwavelstad!

We rijden door naar het midden van het noordeiland, naar Rotorua. Wanneer we de stad binnenrijden, merken we onmiddellijk de stank van zwavel op. De stad ligt midden in een geothermische actieve zone en overal, zelfs uit sommige rioolputten, stijgen mysterieuze zwaveldampen op. Het geeft de stad iets sinisters, iets griezeligs. Omdat we inmiddels lid zijn geworden van de Top 10 Holiday Parkketen, gaan we ook hier weer naartoe. De vriendelijke en enthousiaste dame aan de receptie heeft een uiterlijk dat best te vergelijken valt met een kruising tussen een heks en een junkie, wat bijdraagt aan de algemene sfeer die in deze stad heerst (het heksgedeelte dan toch!). In de namiddag gaan we naar Te Puia, de geothermische site waar de beroemde Pohutu-geiser. Onderweg naar daar toont een weerom enthousiaste Kiwi de belangrijkste delen van de stad, met de Polynesische Spa en het oude gebouw waar vroeger de Spa en de warmwaterbronnen waren. Het is een prachtig gebouw dat doet denken aan de koloniale stijl. In Te Puia nemen we deel aan een 4-uur durende rondleiding. Allereerst legt onze Polynesische gids de beginselen van de Maori cultuur uit. De Maori, of Polynesiërs, zijn afkomstig van de (hoe raad je het) Polynesische eilanden en zijn enkele eeuwen geleden met hun vernuftige kano’s aangekomen in NZ. Sommige zijn gebleven, anderen hielden niet van de winter en zijn weer gegaan. Hun cultuur werd eeuwenlang mondeling en via beelden en weverij doorgegeven aan de volgende generaties. Toen de kolonisten, de Britten, arriveerden in NZ, werd de cultuur en de taal van de Maori schriftelijk vastgelegd. De Maori benoemen plaatsen steeds aan de hand van wat ze daar hebben gezien of meegemaakt, iets in de trend van ‘daar waar ik stoom uit de grond heb zien opstijgen’. Moet je dat eens proberen op te schrijven, dat geeft belachelijk lange en hilarische plaatsnamen als Whakarewarewa. Verder vertelt Shane de gids ons dat Maori na de dood naar één van de 12 hemelen gaat en dat iedereen in de dood gelijk is. Er bestaat geen hel voor de Maori, wie slecht doet in zijn leven, moet tijdens zijn leven gestraft worden. Dan vertelt hij nog iets over vormen van bezit, de ‘A’ of de ‘O’. De A is kleiner of jonger dan jou en bezit je, de O is groter of ouder dan jou en bezit jou. Na deze introductie in de eeuwenoude Maori cultuur, gaan we dan eindelijk naar de Pohutu geiser. We passeren eerst nog via de Kiwi’s (= schattigste vogels ter wereld) en de modderpoelen. Dit is een kokende hete brei van materiaal dat bij afkoeling porselein zou worden, die brubbelt. Dit is ook een voorbeeld van geothermische activiteit in de stad en de gids vertelt dat de kern van de aarde met magma slechts 4-7 km onder deze brei ligt. Daarna gaan we door naar de Pohutu- geiser, één van de vele in de regio. Hij/zij staat erom gekend 1 of 2 keer per uur te spuiten, en bereikt soms hoogtes tot 30m. We staan een 10-tal minuten te wachten bij de dampende stinkput, maar hij heeft er geen zin in. Nu moeten we toch echt door naar de dansavond van de Maori. Uitgedoste mannen en vrouwen dansen zoals enkel de Maori dat kunnen, met grote gebaren en mimiek. Zij gebruiken deze dans om bij gevechten de vijand te intimideren. We kunnen ons inderdaad voorstellen dat als er een bende van 300 man als gekken staat rond te springen met hun tong uit hun mond en met opengesperde ogen onder luid gebrul, je je ietwat geïntimideerd zou voelen... Na deze show worden we getrakteerd (nu ja... getrakteerd...) op een typische Maori maaltijd: de Hangi. Daarbij worden vlees en groenten urenlang gerookt op gloeiend hete stenen in een ondergrondse put. Lekker! Na deze maaltijd krijgen we een laatste kans om de Pohutu te zien spuiten bij het maanlicht, en ja hoor, daar gaat ze! Prachtig, maar wat een stank...