It’s a primo day to hike!

Op 4 april vliegen we al vroeg uit de veren voor de mooiste dagtrektocht in heel NZ: de Tongariro Alpine Crossing. Reisgidsen waarschuwen ons: het is fairly challenging en je hebt zeker goede kleren, gunstige weersvoorspellingen, en vooral een goede conditie nodig. De trektocht neemt een 7 à 8u in beslag. Na een donkere rit van 1,5 komen we bij zonsopgang aan bij de Ketetahi Carpark, waar een shuttle bus ons komt ophalen om ons af te zetten bij Mangatepopo, de start van de wandeling. Van daaruit kunnen we op eigen tempo naar de parking trekken. Gunstige weersvoorspelling: staalblauwe hemel en een frisse 10°C: check! Een overenthousiaste buschauffeuse schettert ‘goodmorning folks, it’s a primo day to hike!!’. Goede kleren: stevige stappers met een jeansbroek, dikke trui en regenjas moeten volstaan... Goede conditie: we zullen zien... Vol goede moed vertrekken we om 8u35 voor de 19,4km lange trektocht langs 3 vulkanen, waarvan de laatste nog maar in 2012 is uitgebarsten en nog steeds zeer actief is met witte rookpluimen als bewijs. Het eerste uur wandelen we gezapig van Mangatepopo naar Soda Springs, tussen grasvelden en daarna langs de Mount Ngauruhoe, beter gekend als Mount Doom uit The Lord of the Rings. Aan de rechterkant van de weg liggen lavaresten als bewijs van de laatste uitbarsting van de reusachtige vulkaan in 1975. Na deze aangename en rustige start komen we aan bij de eerste moeilijke en steile beklimming van de South Crater, één van de twee krater die we zullen beklimmen. Een bordje adviseert nogmaals terug te keren als: 1) het weer slecht is, 2) je niet het juiste materiaal bij hebt en/of 3) je geen conditie hebt. Met minstens 1 van de 3 aandachtspunten op gunstig, wagen we ons aan de trek. Als twee volleerde berggeiten schieten we gezwind de helling op en steken we enkele voorgangers voorbij. Enkelen lijken het hier al op te geven. Nu, alhoewel... Sarah begint uiteraard veel te snel aan de beklimming en sterft halverwege. Tom klimt rustig de helling op, maar heeft het ook lastig. Hij torst namelijk een rugzak vol eten, drinken en kledij mee, want tijdens de wandeling vind je helemaal niks! En ohja, de laptop zit er ook mee in, want op de parkings wordt vaak ingebroken in de campers en we willen geen risico nemen... Tom adviseert Sarah veel trager te wandelen en met dit in gedachten klimmen we rustig verder naar boven en komen we aan bij de South Crater. Een oneindige dorre vlakte tekent zich af, bijna tot aan de horizon. Na 10 minuten rustige wandeling doorheen de krater, komen we aan bij de voet van de Red Crater en ook meteen de point of no return. Op een slakkentempo, soms op handen en knieën, maar zonder stoppen, klimmen we de flank van de rode krater omhoog. Daar boven wacht een magnifiek zicht op ons. De Red Crater heeft haar naam niet gestolen en heeft felrode wanden. Een laatste klim langs de smalle kam van de krater brengt ons naar het hoogste punt van de wandeling op 1886m. Een overwinningsgevoel maakt zich al meester van ons. Van hierboven hebben we een prachtig zicht op de Emerald Lakes, met hun prachtige groene kleur. We wandelen naar beneden langs de prachtige meertjes en bereiken wederom een dor kraterlandschap. Verderop brengt een korte klim ons bij een helder blauw meer, de Blue Lake. Hier nemen we een korte lunch met broodnodige suikers: cola, boterham met salami en banaan. Hierna volgt de grote afdaling met de grote A. We passeren langs de nog actieve vulkaan Te Mari die lustig rook spuwt en de Ketetahi hut. Langzaamaan verandert het landschap van zeer dor naar lage begroeiing. Het landschap lijkt hier op het alpenlandschap in Europa. Nog verder naar beneden wordt de begroeiing steeds hoger en groener en worden de temperaturen ook aangenamer. We eindigen de tocht in prachtig groen regenwoud. Nu, ik zeg eindigen, maar de tocht lijkt wel te blijven duren. Uiteindelijk komen we toch aan op de parkeerplaats, om 14u40u. We hebben de tocht dus uitgestapt in 6u5min!! Wij zijn zo fier!
Daarna rijden we voor de overnachting verder door richting zuiden, en stoppen in het charmante stadje Ohakune. In de winter blijkt dit een bloeiende stad te zijn met skigebieden in de buurt, maar in de zomer en herfst is het hier erg rustig. We eten een lekkere hamburger en fish and chips in het Mountain Rocks Café en kruipen dan welverdiend om 21.30u onder de wol!