Over meren en grotten

Na de Fox Glacier zijn we dezelfde dag onmiddellijk doorgereden naar Queenstown. De Tourist Radio brengt ons van elke bezienswaardigheid die we passeren op de hoogte, soms tot vervelens toe: “Toem toem toem toem (typische djengel), you are now approaching het toeristische hoogtepunt huppeldepup, en je kan er stééds amazingly goed kayakken, vissen op brown trout, hiken en/of hunten”. Aangekomen in Queenstown nemen we de camping het verst van het stadscentrum. We denken dat we daar rustig zitten, maar ’s nachts denderen de vrachtwagens voorbij over de state highway, dus fout gedacht! Maar het lawaai van de vrachtwagens en onze waterpomp die af en toe bizarre geluiden maakt, is niks vergeleken met de koude. Sarah gaat slapen in haar onesie, met een dikke trui en broek én kousen erover aan, maar wordt ’s nacht de hele tijd wakker van de kou. Tegen de ochtend zet held Tom de verwarming aan (had het ’s avonds ook al voorgesteld, maar Sarah dacht dat het wel zou lukken zonder) en kan Sarah toch nog een uurtje slapen. Dat lossen we vanavond anders op! We bezichtigen het pittoreske Queenstown, dat, hoe kan het ook anders, aan een heel groot meer ligt en hebben daar the most amazing breakfast met pannenkoeken, gepocheerde eieren en haloumi kaas (Tom de pannenkoeken en Sarah de rest). Daarna rijden we langs andere meren en weilanden met ontelbaar veel schapen door naar Te Anau, van waaruit we de Sounds willen bezoeken. De Sounds hier zijn zoals de fiorden in Europees Scandinavië, naar het schijnt echt prachtig en de moeite. Aangekomen op de camping, boeken we in één keer twee trips: vanavond gaan we naar de glowworm caves aan Lake Te Anau en morgenmiddag vertrekken we voor een overnight cruise over de Doubtfull Sounds, de grootste Sound, maar de minst bekende en bezochte. Om 17.45u vertrekken we eerst met de boot naar de glimwormgrotten aan Lake Te Anau. Je moet er echt binnenkruipen en daarna 250m wandelen naar beneden, langs een klaterend bergriviertje dat zijn weg zoekt richting het meer. Een vreemde, ogenschijnlijk mentaal geretardeerde gids met astma aanvallen van het harde roepen, leidt de weg. Daarna stappen we in een bootje, en varen het pikkedonker in. Wanneer we naar het plafond van de grot kijken, is deze bezaaid met glimwormen, allemaal groene lichtjes, net kerstverlichting. De wormen die het felst schijnen, hebben de grootste honger. Onder de lichtjes hangen onzichtbare slijmerige draden naar beneden, waarin zij argeloze insecten die afkomen op het licht, vangen. Daarna slorpen ze de ingewanden op en laten de rest vallen. Smakelijk!

Na een tweederangs maaltijd in een restaurant in Te Anau, kruipen we terug onze camper in, ditmaal mét verwarming aan. We dromen alvast over de ongetwijfeld prachtige natuur die we morgen weer te zien krijgen!