Ducks, assholes and ferrytales

Na een warme nacht dankzij onze nieuwe PJ's (sarah kocht een onesie) staan we voor de wekker op. Een lange warme douche wekt ons hongergevoel. De buurman heeft zijn auto op onze voorhof gezet. Gelukkig zijn de andere buren reeds op weg en kunnen we hun plek gebruiken om onze ontbijttafel uit te stallen. Dit gaat echter niet ongemerkt voorbij. Een horde eenden strijkt neer rond onze tafel hopend op een vallende broodkruimel. Sommigen wagen het zelfs ons te komen porren. We beramen een plan! Wat als we ons resterend brood ongemerkt in de egoïstische buurman zijn voortent leggen...nee, we come in peace...
Opkramen en richting ferry dan maar. Op onze voucher staat 13.00u als vertrekuur. We zijn zo goed op tijd dat de check-in laan nog gesloten is. Aan de balie in het vertrekgebouw melden we toch maar aan. Daar weet de loketbediende van geen boot die om 13.00u vertrekt. Hij fronst de wenkbrauwen en zoekt op naam. Wij varen met de boot van 15u... Wat nu? Iets nuttig doen zoals vb. naar de winkel gaan om proviand in te slaan? Verder Wellington city verkennen? Nee hoor. We kiezen om te blijven waar we zijn en een middagdutje te doen op een luide parking tussen toeterende schepen en piepende treinen! Om 13.00u wekt Toms horloge ons. We drijven uit onze VW. Even alles luchten terwijl Sarah het laatste brood besmeert met het enige dat ons rest: confituur. Met cola en snickers in de hand rijden we langs de check in. "Lane 2 and park close to the vehicule in front of you!"
We rangeren naast enkele prachtige oldtimers. Drie buicks waarvan er één een old school caravan trekt. Tijdens het wachten bekijken we onze strakke zuideiland planning nog eens en besluiten dat we tijd te kort hebben. We zullen nog eens terug moeten komen.
De spanning stijgt eens de vrachtwagens beginnen te brullen. Een voor een kruipen ze de oprijlaan naar boven. Plots vertrekt onze voorligger. We passeren nog een conducteur: "ticket please and up you go!" Via een knarsende oprijbrug bestijgen we de Interislander ferry. Een kolos die vlot treinen, vrachtwagens, campers, auto's, moto's, fietsen en al hun bestuurders met aanhang verorbert om ze een dikke drie uur later in Picton op het zuideiland weer uit te spuwen. De tocht is ondanks het mindere weer op zijn minst gezegd "amazing". Laaghangende wolken strelen de groene fjordtoppen. De dichte begroeiing filtert de uitlaatgassen onmiddellijk. De enige weg naar de zeldzame huisjes tussen het groen in de baaien is de waterweg. Net voor Picton draait de kapitein een gezwinde 360 en parkeert de ferry achteruit in het dok. Nu nog 2,5u rijden zien we niet meer zitten. Zeker niet omdat de gps onverharde wegen aangeeft. We besluiten te dineren in picton zelf. Een excellente keuze blijkt al snel wanneer de duidelijk Duitstalige crew van "le cafe" ons hartelijk verwelkomt. We eten lookbrood gevolgd door een heerlijk sappig stuk steak met aardappelen en sla. We maken zelfs tijd voor huisgemaakt dessert. Walnoot met honing ijs met gekarameliseerde walnotentaart. Veeg dat speeksel van je kin! Met volle magen rijden we 800 meter verder het picton holiday top 10 park binnen, sluiten onze trouwe vierwieler aan en dromen we weg naar wat geweest is en wat nog komen zal...